Het leidt geen twijfel dat jazz een van de grootste culturele exportproducten is die uit de V.S. komen, er zijn enthousiastelingen in ieder continent, zelfs in Antarctica waar de International Jazz Day werd gevierd in McMurdo Station. Jeremy Monteiro, pianist/organist/arrangeur en componist woonachtig in Singapore is een van de meest productieve jazz artiesten op elk continent, hij brengt nu zijn 46ste album uit als leider “Jazz – Blues Brothers”, hij werkt hier samen met Alberto Marsico, een van de bekendste Hammond B3 spelers in Europa. Het album werd in 2014 overal in de wereld uitgebracht op het Verve label behalve in Noord Amerika, Monteiro brengt het nu uit op het Jazznote label met drie extra nummers.

Monteiro wordt wel “Singapore’s King of Swing ”genoemd, hij is erg populair in Europa en Azië en hij is een favoriet van Hammond grootmeester Joey DeFrancesco. De composities op “Jazz – Blues Brothers” zijn een mix van swing, soul, blues en pop die een aangename funky sfeer oproepen vertolkt door een gevarieerde groep van internationale muzikanten waaronder saxofonist Shawn Letts afkomstig uit Oklahoma die al jaren in Singapore woont, gitarist Eugene Pao uit Hong Kong en drummer Shawn Kelley uit Syracuse, NY, die al jaren woont in Azië en zangeres Miz Dee Logwood uit Berkeley en nu woonachtig in Oakland. Monteiro schreef 3 nummers en Marsico 5.

Het album opent met “Opening Act” van Marsico, een lekker swingend, vingerknippend nummer waarmee onmiddellijk duidelijk wordt wat de muziek van dit gezelschap inhoudt. “Olympia” verscheen voor het eerst op een album van saxofonist Ernie Watts, Monteiro schreef het na het bekijken van de Olympische Spelen in L.A. , het was hem niet gevraagd maar hij schreef het sowieso, het is een funky nummer met een “smoking” solo van Monteiro op zijn B3. Marsico schreef “Jackpot” ter ere van Brother Jack McDuff, een van de helden van het Hammond orgel, deze nam het nummer ook op en het was de titel van zijn cd uit 1996. “Wishy Washy” maakt al lang onderdeel uit van Marsico’s repertoire, het doet denken aan de boogaloo van weleer.

Het werd op afstand opgenomen tijdens de pandemie door Monteiro in zijn studio thuis, Letts in een andere studio, Kelly in Thailand, Pao in Hong Kong en Marsico in Italië, maar het resultaat mag er zijn, het swingt de pan uit. “Lou” is Marsico’s bluesy, sexy eerbetoon aan Lou Rawls die hem sterk heeft beïnvloed. “I’d rather go blind” en “I’d rather drink muddy water” werden opgenomen in de prestigieuze Elgar Room in de Royal Albert Hall in Londen. “I’d rather go blind” werd geschreven door Ellington Jordan en Billy Foster maar het werd echt op de kaart gezet door Etta James. ”I’d rather drink muddy water” werd geschreven en gearrangeerd door Austin Powell in 1939 voor zijn groep The cats and the fiddle, maar het is gebaseerd op een ouder bluesnummer Muddy water blues van Bumble Bee Slim. Bekend werd het vooral door de uitvoeringen van Lou Rawls en Johnnie Taylor. De versies hier van zangeres Miz Dee Logwood mogen er zijn, dicht in de buurt van Etta. Een waar feest dit album, lekker swingende jazz, vette hammond klanken en een flinke dosis blues, wat wil je nog meer !

Jan van Leersum.